6 Lessen over energie koolstofarm maken van landen die het voortouw nemen

6 Lessen over energie koolstofarm maken van landen die het voortouw nemen

Het isvan essentieel belang om tot een koolstofvrij energiesysteem te komen. Het zal een grote inspanning zijn, die aanzienlijke investeringen vereist in nieuwe koolstofarme infrastructuur, vanhernieuwbare energiecentrales tot elektrische voertuigen, efficiënte toestellen en betergebouwde gebouwen. Hoewel slechtsweinig landen op schema liggen, zijn China, Costa Rica, Denemarken, Ethiopië en het Verenigd Koninkrijk verder dan vele andere.

Deze landen bevinden zich over de hele wereld op alle niveaus van ontwikkeling. Sommige zijn daar gekomen door opzet, andere zijn geholpen door geografie of geschiedenis. Toch kunnen we uit al deze landen lessen trekken over de overgang naar een netto-nulemissie, die in alle landen nodig is omde ergste gevolgen van de klimaatverandering af te wenden.

Hoe kunnen landen koolstofvrije energie bereiken?

De productie en het gebruik van energie is verantwoordelijk voor ongeveer driekwartvan de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen, waardoor energie voor veel landen het belangrijkste element is van een strategie voor een netto-nul-uitstoot. Drie belangrijke strategieën kunnen landen helpen om aan hun energiebehoeften te voldoen met een koolstofvrije uitstoot: optimaliseren, elektrificeren en decarboniseren. In wezen moeten alle landen:

1. Het energiegebruik verminderen door verbeterde efficiëntie (optimaliseren);
2. De energievraag verschuiven naar elektriciteit en minder naar de verbranding van fossiele brandstoffen (elektrificeren); en
3. volledig overschakelen op koolstofvrije technologieën voor de opwekking van elektriciteit (decarboniseren).

Deze strategieën zijn nodig in alle belangrijke energieverbruikende sectoren - gebouwen, vervoer en industrie - en in het elektriciteitssysteem.

Sommige landen zijn verder met deze drie strategieën dan andere, zoals blijkt uit hun verbeteringen in energie-intensiteit, de mate van elektrificatie van het energiegebruik en het deel van hun elektriciteit dat afkomstig is van koolstofvrije bronnen. China, Costa Rica, Denemarken, Ethiopië en het Verenigd Koninkrijk scoren volgens de meest recente beschikbare gegevens het best op deze indicatoren, of hebben de afgelopen decennia op twee of meer indicatoren aanzienlijke vooruitgang geboekt.

Beperkt tot het verbruik door de sectoren industrie, vervoer en bouw - landbouw, verbruik van niet-energetische brandstoffen en andere diverse toepassingen niet inbegrepen.

** Kernenergie, waterkracht, geothermische energie, zon-PV, thermische zonne-energie, wind, getij

Bronnen: Energie-intensiteit -https://trackingsdg7.esmap.org/ ; Elektriciteitsverbruik en energieverbruik per sector, elektriciteitsbronnen -https://www.iea.org/statistics/

Deze indicatoren alleen vertellen niet het hele verhaal van het decarbonisatiepad en de decarbonisatiebehoeften van een land, maar omdat via het IEAen de Wereldbank voor alle landen vergelijkbare gegevens beschikbaar zijn,maken zij het mogelijk alle landen op een consistente manier te beoordelen. En omdat het hier om relatieve (procentuele) indicatoren en niet om directe metingen van absolute emissies gaat, is het mogelijk dat de energiegerelateerde emissies van landen nog steeds toenemen, ook al verbeteren ze zich volgens deze maatstaven. Dit is momenteel het geval voor de meeste snel groeiende economieën - waar de vraag naar energie sterk toeneemt - maar niet voor veel ontwikkelde economieën, waar de economische groei, het energieverbruik en de emissies zich aan het ontkoppelen zijn. Om tot een netto-nulemissie te komen, moeten de verbeteringen in deze maatstaven in alle landen groot genoeg zijn om de groeiende vraag naar energiediensten te compenseren.

Hoe maken landen hun energiesystemen koolstofvrij?

Er zijn ten minste zes belangrijke factoren die deze landen ertoe aanzetten hun energiesystemen koolstofarmer te maken:

1. Investeringen inenergie-efficiëntie: China, Denemarken, Ethiopië en het VK hebben de afgelopen jaren hun energie-intensiteit allemaal met 4% of meer per jaar verminderd, een percentage dat aanzienlijk hoger ligt dan het mondiale gemiddelde van 2,3%. Dit wijst erop dat zij de energie-efficiëntie van hun economieën verbeteren en de energievraag terugdringen. China, Denemarken en het VK hebben allemaaldoelstellingen inzake energie-efficiëntie vastgestelden een uitgebreid pakket beleidslijnen en investeringsprogramma's ten uitvoer gelegd om de energie-efficiëntie te verhogen.
2. Waterkracht: In Costa Rica en Ethiopië, die bijna al hun elektriciteit uit schone bronnen halen, heeft waterkracht van 1990 tot nu het grootste deel van de opwekking voor zijn rekening genomen. Deze oorspronkelijke investeringen in waterkracht zijn gedaan voordat er veel aandacht was voor het terugdringen van koolstofemissies, dus de beslissingen zijn waarschijnlijk voornamelijk gebaseerd op de economische aspecten van het gebruik van goedkope, plaatselijk beschikbare bronnen. Maar dit zijn niet alleen oude systemen; beide landen hebben geïnvesteerd in extra waterkrachtcapaciteit naarmate de vraag naar elektriciteit toenam. Waterkracht is even belangrijk in de elektriciteitssystemen van Brazilië, Colombia en Kenia, die ook bijna koolstofvrij zijn. Ondertussen halen de ontwikkelingslanden als geheel gemiddeld slechts 28% van hun elektriciteit uit koolstofvrije bronnen.
3. Investeringen in niet-hydrogene hernieuwbare energiebronnen: Veel landen boeken vooruitgang bij het koolstofvrij maken van hun elektriciteit door te investeren in windenergie, fotovoltaïsche zonne-energie en geothermische energie. In Costa Rica, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk was in 1990 vrijwel geen stroom afkomstig van niet-hydrogene hernieuwbare energiebronnen, terwijl dat nu 20% of meer is in 2017. Ook Kenia heeft zijn capaciteit aanzienlijk uitgebreid, met name op het gebied van geothermische energie. China's groei van hernieuwbare energiebronnen is klein als percentage van zijn elektriciteitsbehoeften, maar enorm in absolute termen, aangezien het nu de grootste markt voor zonne- en windenergie ter wereld is. Intussen is de wereldwijde vooruitgang op het gebied van schone elektriciteit tot stilstand gekomen en is het aandeel van koolstofvrije bronnen sinds 1990 in feite blijven steken op 30-35%. De afgelopen jaren is het aandeel van nulemissiebronnen weliswaar gestegen - vooral door nieuwe wind- en zonne-energie, terwijl het aandeel van kernenergie en waterkracht afneemt - maar de vooruitgang blijft traag in vergelijking met de dringende noodzaak om tot nul te komen.
4. Groeiende welvaart en economische modernisering gaan hand in hand met elektrificatie van de energiesector: China behoort tot de landen met de sterkste groei en het grootste aandeel van het elektriciteitsverbruik in verhouding tot het totale energieverbruik. Bijna een kwart van het energieverbruik bestaat nu uit elektriciteit, in tegenstelling tot andere energievormen zoals het directe verbruik van fossiele brandstoffen zoals aardgas of olie, tegenover slechts 6% in 1990. De groei van het aandeel van elektriciteit in het energieverbruik is ook te zien in andere landen die een snelle economische groei en modernisering hebben doorgemaakt, zoals India, Indonesië, Mexico, Turkije en de Verenigde Arabische Emiraten. In het algemeen is het elektrificatieniveau in andere landen zeer langzaam geëvolueerd, met een wereldwijd gemiddelde dat sinds 1990 van 15% naar 20% is geëvolueerd, voornamelijk aangedreven door ontwikkelingslanden. Om dit trage tempo aan te pakken en ervoor te zorgen dat elektrificatie alle eindgebruikers binnen elke sector bereikt, is het absoluut noodzakelijk dat de economie koolstofvrij wordt gemaakt.
5. Deelektrificatie van gebouwen is aanzienlijk geweest; het vervoer is achtergebleven: Elektrificatie per sector varieert aanzienlijk. Verreweg het grootste marktaandeel en de grootste groei van elektriciteit is te vinden in de bouwsector, zowel in woningen als in de dienstensector. Wereldwijd is het marktaandeel van elektriciteit gestegen van 19% van alle energieconsumptie in gebouwen in 1990 tot 31% in 2017. De groei was het grootst in opkomende economieën (Brazilië, China, Costa Rica, India en Indonesië), terwijl landen met lagere inkomens en ontwikkelde economieën over het algemeen minder verandering ondergingen. Dit hangt samen met de groei van de consumentenklassen in opkomende economieën en hunaankoop van meer elektrische apparatuur en toestellen, zoals verlichting, ventilatoren en airconditioners, en een kleiner deel van de huishoudens dat brandhout of andere traditionele biomassabrandstoffen gebruikt. De dienstensector - die in het algemeen meer geëlektrificeerd is - is in deze economieën ook gegroeid. Het vervoer daarentegen is in de meeste landen slechts voor ongeveer 0-1% geëlektrificeerd en is in de afgelopen drie decennia nauwelijks veranderd. China is de enige opmerkelijke uitzondering, met een stijging van 1,6% tot 3,4% in deze periode. Dat is logisch, want China is ook het land bij uitstek voor elektrische voertuigen, maar zelfs dat land heeft nog een lange weg af te leggen naar een volledig geëlektrificeerde transportsector. Hoewel het tempovan de veranderingen in de transportsector nu misschien versnelt, wordt dit slechts gedeeltelijk weerspiegeld in de meest recente gegevens van 2017.

   Land	Elektrificatie: Elektriciteit als deel van het eindenergieverbruik (%*), per sector
   	Totaal		Industrie		Vervoer		Gebouwen
   							Alle		Residentieel		Diensten
   	1990	2017	1990	2017	1990	2017	1990	2017	1990	2017	1990	2017
   Brazilië	18%	20%	24%	22%	0.3%	0.3%	34%	61%	23%	46%	77%	92%
   China	6%	24%	13%	30%	1.6%	3.4%	2%	27%	1%	24%	16%	38%
   Colombia	13%	19%	13%	20%	0.0%	0.0%	24%	44%	20%	34%	63%	77%
   Costa Rica	19%	22%	13%	20%	0.2%	0.0%	49%	66%	42%	66%	74%	66%
   Denemarken	19%	20%	27%	32%	0.5%	0.8%	27%	28%	21%	19%	42%	46%
   Ethiopië	0%	2%	20%	18%	0.0%	0.0%	0%	1%	0%	1%	6%	33%
   India	6%	15%	14%	20%	1.7%	1.3%	3%	17%	2%	14%	12%	39%
   Indonesië	3%	12%	7%	14%	0.0%	0.0%	3%	18%	2%	12%	50%	80%
   Mexico	10%	18%	18%	34%	0.2%	0.2%	16%	33%	11%	29%	63%	52%
   Turkije	11%	21%	21%	30%	0.3%	0.4%	9%	30%	5%	21%	71%	45%
   Verenigd Koninkrijk	19%	22%	27%	35%	1.2%	1.0%	28%	32%	22%	25%	47%	50%
   OESO Totaal	20%	24%	27%	32%	0.8%	0.8%	33%	44%	28%	37%	41%	53%
   Niet-OESO Totaal	10%	19%	16%	25%	3.1%	1.9%	7%	23%	5%	18%	25%	47%
   Wereld	15%	20%	22%	27%	1.3%	1.1%	19%	31%	14%	24%	37%	51%

   *waarden tellen mogelijk niet op door afronding
6. Directe toezeggingen voor schone, efficiënte energie en het koolstofvrij maken van de economie: Costa Rica, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk hebben voor de hele economiestreefcijfers vastgesteld voor een netto-uitstoot van nul in 2050. Deze verbintenissen tot volledige ontkoling bouwen voort op de decennialange inspanningen die deze landen al hebben geleverd op het gebied van energie-efficiëntie, hernieuwbare energie en duurzame ontwikkeling. Meer landen moeten hun voorbeeld volgen en expliciete doelstellingen voor het koolstofarm maken van de economie vaststellen.

Op weg naar een koolstofarme economie

Sommige landen zijn bijzonder goed gepositioneerd voor een koolstofarme economie. Maar dat betekent niet dat andere landen niet ook het voortouw kunnen nemen, ook al hebben zij nog niet zo'n sterke basis gelegd met eerdere acties. Door van de koplopers te leren, kunnen alle landen een koers uitzetten naar een koolstofvrije toekomst.

Auteur: Eric Mackres

Image credit: Pixabay

Dit artikel is gepubliceerd onder Creative Commons Licentie en verscheen oorspronkelijk op World Resources Institute.