De Europese staalindustrie en de noodzaak om te ontkolen

De Europese staalindustrie en de noodzaak om te ontkolen

Een recent artikel van Ben Jones in de Financial Times (De Europese staalindustrie heeft een geloofwaardig plan nodig om groen te worden..., 6 augustus 2020) de problemen besproken die de staalindustrie ondervindt bij het verminderen van haar koolstofvoetafdruk. De kosten waren buitensporig hoog. ArcelorMittal , de grootste staalproducent van Europa, waarschuwde dat het ontkolen van zijn activiteiten tot 40 miljard euro zou kosten. Er wordt gevraagd om steun van het publiek. Zoals Jones uitlegt, gaat het niveau van de kapitaaluitgaven verder dan een industrie die worstelt met krappe marges en zware schulden. Hij gaat verder met te zeggen dat "een verschuiving naar koolstofarme technologieën waarschijnlijk een koolstofprijs van ten minste $100 per ton C02 zou vereisen om een verschuiving naar koolstofarme staalproductietechnologieën te bevorderen".

Jones stelt de vraag of de consument "groener" staal zal eisen en bereid zal zijn daarvoor te betalen. Op dit moment is er geen markt voor koolstofarme producten en koolstofarme producten worden vaak verkocht in een productieketen of ingebed in producten. Dit alles maakt het op zijn zachtst gezegd ingewikkeld.

Wat is de rol van de overheid? Subsidies zijn op de een of andere manier nodig. Jones wijst er ook op dat de Europese Commissie nu van plan is om "het speelveld gelijk te maken" door een tarief op te leggen voor koolstof in geïmporteerd staal. Er is ongetwijfeld sprake van een delicate evenwichtsoefening in het belang van zowel de consumenten als de producenten.

EUROFER, de vereniging die de Europese staalindustrie vertegenwoordigt, kwam in februari naar buiten met een eigen standpunt over het ontkolen van staal en wat de beleidsmakers nodig hadden. Met betrekking tot de financiering heeft zij verklaard: "De EU-staalproducenten worden niet alleen geconfronteerd met de nalevingskosten van de EU-ETS (25 euro per ton CO2 in oktober 2019), maar ook met de volledige reductiekosten. Deze kosten kunnen meer dan tien keer zo hoog zijn als de huidige nalevingskosten per ton CO2 -emissiereductie. De staalmarkten zullen niet toestaan dat de kosten worden doorberekend en daarom moeten beide kwesties in een algemeen wettelijk kader worden aangepakt.

Ongetwijfeld zullen er enkele moeilijke keuzes zijn, maar er is geen keuze die de ontkoling moet worden voortgezet.

Er zijn enkele initiatieven die zullen helpen.

In maart 2020 heeft de Commissie haar industriële strategie gepubliceerd. Er zullen "uitgebreide maatregelen worden genomen om energie-intensieve industrieën te moderniseren en koolstofarm te maken, duurzame en slimme mobiliteitsindustrieën te ondersteunen, energie-efficiëntie te bevorderen, de huidige instrumenten voor koolstoflekkage te versterken en een voldoende en constante aanvoer van koolstofarme energie tegen concurrerende prijzen veilig te stellen". De strategie omvat een specifieke strategie voor kleine en middelgrote ondernemingen (kmo's) om de bureaucratie te verminderen en de talrijke kmo's in Europa te helpen zaken te doen op de interne markt en daarbuiten, toegang te krijgen tot financiering en het voortouw te nemen op het gebied van de digitale en groene overgang.

Er wordt meer gedaan om de industriële energie-efficiëntie in Europa te bevorderen. De groep financiële instellingen voor energie-efficiëntie (EEFIG ) heeft onlangs haar eerste werkgroepvergadering over de industrie gehouden, met mij als teamleider. In de komende jaren zal deze werkgroep de industriële praktijken op het gebied van energie-efficiëntie evalueren, de belangrijkste belemmeringen en aanjagers voor de verbetering van de energie-efficiëntie in de industrie identificeren en beoordelen, beste praktijken vaststellen en aanbevelingen doen aan DG ENERGY over welke instrumenten en beleidsinstrumenten waarschijnlijk het meest effectief zijn om de investeringen in energie-efficiëntie in de industrie te verhogen. De werkgroep zal zich bezighouden met verschillende aspecten van energie-efficiëntie binnen energie-intensieve industrieën en industriële KMO's en niet-energie-intensieve industrieën. Belangrijk is dat deze groep de belanghebbenden energie zal geven.

De Europese Commissie heeft ook steun verleend aan projecten om nieuwe technologieën en technieken ter verbetering van de energieprestaties te testen. RETROFEED is slechts één voorbeeld. Het biedt een interessant pakket. De belangrijkste doelstelling van RETROFEED is om het gebruik van steeds meer variabele, biogebaseerde en circulaire grondstoffen in de procesindustrie mogelijk te maken door het aanpassen van kernapparatuur en het implementeren van een geavanceerd monitoring- en controlesysteem, en het verlenen van ondersteuning aan de exploitanten van de installaties door middel van een DSS - Decision Support System - dat de productieketen bestrijkt. Er zullen aanzienlijke investeringen worden gedaan om het systeem in verschillende industriële subsectoren te testen. Belangrijk is dat twee van de zes demonstratielocaties zich in de staalsector bevinden.

Voor meer informatie over RETROFEED kunt u contact opnemen:

- Dr. Ana Isabel Gonzalez Espinosa (CIRCE - RETROFEED-projectcoördinator)aigonzalez(at)fcirce.es

- Dr. Diego Redondo Taberner (CIRCE - RETROFEED Project Manager)dredondo(at)fcirce.es

- Mevrouw Marianna Santavenere (EEIP - RETROFEED Communicatie en Verspreiding)marianna.santavenere(at)ee-ip.org